Aktualne badania naukowe sugerują, iż 90% dzieci i młodzieży posiada wady postawy. Z uwagi na siedzący tryb życia, brak aktywności ruchowych. Podczas zniekształcenia ciała dochodzi do zmian czynnościowych. Początkowo jedne grupy mięśniowe ulegają osłabieniu i rozciągnięciu, jednocześnie w innych dochodzi do wzmocnienia napięcia mięśni i ich skrócenia. W późniejszym etapie następuje powstanie przykurczy, co uniemożliwia prawidłowe funkcjonowanie. Aby temu zapobiec najlepsze jest wdrożenie ćwiczeń korekcyjnych, które mogą całkowicie zlikwidować zmiany. Jeżeli zostanie to zaniedbane dochodzi do trwałych zmian strukturalnych. Ćwiczenia korekcyjne pozwalają zapobiec dalszemu rozwojowi wady, ich zaniechanie spowoduje brak możliwości korekcji w późniejszym czasie co skutkować będzie koniecznością wykonywania zabiegu chirurgicznego.

Skolioza stwierdzana jest, gdy kąt skrzywienia mierzony metodą Cobba przewyższa wartość 10 stopni. Obejmuje deformację kręgosłupa w trzech płaszczyznach: czołowej , strzałkowej i poprzecznej. Ze względu na wielkość kątową skrzywienia kręgosłupa, została podzielona na trzy stopnie. Na skutek skoliozy kręgosłup ulega wygięciu w jednym z jego odcinków. Powoduje to zaburzenie równowagi tułowia i przesunięcie środka ciężkości. Pojawiają się wówczas deformacje sylwetki widoczne gołym okiem, takie, jak na przykład:

• wystające łopatki,
• narastanie garbu z jednej strony pleców (tzw. garb żebrowy),
• ramiona i biodra znajdują się na nierównej wysokości,
• wcięcie w talii z jednej strony ma inną szerokość niż z drugiej,
• jedna noga wydaje się być krótszą od drugiej (w zaawansowanej postaci choroby).

Postępująca skolioza prowadzi do szybszego rozwoju zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa, co skutkuje przewlekłym bólem pleców, nawet u bardzo młodych osób. Kiedy skolioza jest w stadium zaawansowanym, może dojść do poważnych powikłań, przede wszystkim do zniekształcenia klatki piersiowej.

Skolioza najszybciej rozwija się w okresie wzrostu, kiedy to wzrost mięśni jest zdecydowanie wolniejszy niż rozwój kośćca i nie mogą stanowić wystarczającej podpory dla kręgosłupa. Dlatego dzieci powinny być poddawane regularnym badaniom postawy ciała, szczególnie między 11. a 13. rokiem życia, kiedy ryzyko wystąpienia lub pogorszenia się skrzywienia jest największe. Postęp skoliozy zazwyczaj ustaje z chwilą ukończenia wzrostu kręgosłupa (u dziewcząt w wieku 15-16 lat, u chłopców w wieku 17-18 lat).

Plecy wklęsłe to wada postawy odcinka lędźwiowego kręgosłupa – nabyta, bądź wrodzona. W medycynie, ze względu na lokalizację, wyróżnia się hiperlordozę lędźwiową, lordozę lędźwiową bez zwiększenia przodopochylenia miednicy, hiperlordozę z niewydolnością mięśni grzbietu i mięśni brzucha, lordozę niską krótką oraz lordozę to nie tylko widoczna zmiana w budowie kręgosłupa. Patologii towarzyszy często wypięty do przodu brzuch oraz uwypuklenie pośladków.

Podstawą leczenia pleców wklęsłych jest kinezyterapia. Nie należy jednak zapominać o innych elementach terapii, do której zalicza się:

• edukację – zarówno pacjenta jak i rodziny. Należy przedstawić zainteresowanym osobom charakterystykę wady, a także jej wpływ na organizm,
• wyrobienie nawyku prawidłowej postawy ciała.